Szkoląc się i poznając podejście systemowe (por. Nelson, 2024: s. 23, 94) w MRI (ang. Mental Research Institute) w Palo Alto, w zmienionej przez siebie formule, propagowali je w utworzonym w 1978 r. Krótkoterminowym Centrum Terapii Rodzin w Milwaukee (Moggia, 2020). Spotykając się z wieloma tzw. dysfunkcyjnymi rodzinami, zauważyli, że rodzice i dzieci wiedzą, co nie działa, są w stanie określić źródło owej „patologii” czy trudności, a także opisać jej przebieg. Doskonale wiedząc, „co nie działa” i dlaczego, a więc niejako znając mechanizmy tego, co niechciane, rodziny nie potrafiły zacząć funkcjonować w sposób odmienny – tak, aby zbliżyć się do chcianej, wymarzonej czy preferowanej wizji swojego życia (De Shazer, 1985; Berg, Steiner, 2003). Zatem pewnym celem i zadaniem, z jakim przyszło zmierzyć się Steve’owi de Shazerowi oraz Insoo Kim Berg, było opracowanie modelu pracy z rodzinami, który zapoczątkowywałby proces zmiany, uwalniał od patalogizującej etykiety oraz zaopatrywał w niezbędne umiejętności. W filozofii współpracy, szacunku dla rodzin i ich starań, wydobywając zasoby, powstało podejście skoncentrowane na rozwiązaniach, ale nie na rozwiązaniach problemu. Ta semantyczna różnica wydaje się być zasadnicza dla formułowania celu pracy terapeutycznej i samego procesu. System rozwiązań nie jest tożsamy z systemem problemu – rozwiązania często nie stanowią części problemu, a wręcz przeciwnie – pozwalają odkrywać to, co mimo wszystko jakoś działa, „wychodzi”, „funkcjonuje”. Owe rozwiązania są poszerzające, rozwijające, umożliwiają nazwanie tego, co sprzyja i jakkolwiek tego kontynuowanie.
Myśl ta będzie szerzej rozwinięta w dalszej części niniejszego tekstu, kiedy to terapeuta wspólnie z rodzicami i dzieckiem/dziećmi będą zastanawiać się nad tym, co i jak działa w danej rodzinie oraz co można zmienić, aby ową funkcjonalną zmianę kontynuować.
Steve de Shazer i Insoo Kim Berg tak samo jak ich systemowi koledzy przyjmowali, że rodzina to system, a zatem jest on czymś więcej niż tylko sumą pojedynczych ludzi zgromadzonych na określonej powierzchni. Zmiany zapoczątkowane czy zachodzące w jednym członku systemu oddziałują na wszystkich członków. Stąd zarówno twórcy, jak i późniejsi propagatorzy TSR-owej pracy z rodzinami (Thorana Nelson, Andrew Turnell, Eve Lipchik, Ben Furman, Therese Steiner) prowadzili sesje terapeutyczne czy psychoterapeutyczne z tymi osobami z rodziny, które po prostu pojawiły się na sesji, w obrębie charakterystycznego dla podejścia, elastycznego settingu. Zgodnie z założeniami podejścia zmiana j...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
