Duże zaburzenia depresyjne często występują w przebiegu różnych urazów fizycznych lub/i psychicznych. Depresja sytuacyjna jest krótkotrwałą, związaną ze stresem formą depresji. Może się rozwinąć po doświadczeniu traumatycznego wydarzenia lub serii wydarzeń. Depresja sytuacyjna jest formą adaptacji do stresu, ale nie jest diagnozowana jako zaburzenie adaptacyjne. Jest również określana jako depresja reaktywna.
Depresyjne zaburzenia nastroju pojawiają się po wypadkowym zdarzeniu do trzech miesięcy po zdarzeniu, a ich średni czas trwania wynosi od trzech do sześciu miesięcy (DSM-5).
Diagnoza według DSM-5
W depresji sytuacyjnej objawy pojawiają się po doświadczeniu stresującego wydarzenia lub serii wydarzeń. Zgodnie z nowym wydaniem Podręcznika diagnostyczno-statystycznego zaburzeń psychicznych (DSM-5) kryteriami depresji sytuacyjnej są:
- objawy emocjonalne lub behawioralne, które pojawiają się w ciągu trzech miesięcy od stresującego wydarzenia życiowego,
- odczuwanie większego stresu niż zwykle po stresującym wydarzeniu życiowym,
- stres powodujący poważne problemy w relacjach interpersonalnych, w pracy lub szkole,
- smutek,
- beznadziejność,
- brak przyjemności w normalnych czynnościach,
- regularny płacz,
- ciągłe zamartwianie się lub uczucie niepokoju lub zestresowania,
- trudności ze snem,
- brak zainteresowania jedzeniem,
- kłopoty z koncentracją,
- kłopoty z wykonywaniem codziennych czynności,
- unikanie sytuacji społecznych i interakcji,
- niezałatwianie ważnych spraw, takich jak płacenie rachunków czy pójście do pracy,
- myśli lub próby samobójcze.
Objawy depresji sytuacyjnej różnią się w zależności od osoby. Depresja sytuacyjna może nasilać intensywność stresujących wydarzeń życiowych.
Zdarzenia, które mogą powodować depresję sytuacyjną, obejmują:
- problemy w pracy lub szkole,
- chorobę,
- śmierć bliskiej osoby,
- problemy w związku,
- przejście na emeryturę, wyjazd do szkoły, urodzenie d...
