Cukrzyca typu II jest jedną z najczęściej występujących chorób endokrynalnych. Powoduje liczne zaburzenia metaboliczne, wielonarządowo upośledza funkcjonowanie organizmu. Rozwój cukrzycy typu II jest procesem długotrwałym, a sama choroba stanowi etap pośredni prowadzący do znacznie poważniejszych, nieodwracalnych powikłań. Z punktu widzenia problemu społecznego historia zdarzeń prowadząca do rozwoju choroby bardzo często rozpoczyna się już w dzieciństwie. Brak wychowania zdrowotnego, słabe promowanie dodatkowej aktywności fizycznej i prawidłowych nawyków żywieniowych w szkołach oraz brak edukacji rodziców sprzyja utrwalaniu postaw niewłaściwych, nieumiejętności czerpania przyjemności z aktów ruchowych, spożywania nadmiernej ilości kalorii. Konsekwencją wieloletnich zaniedbań jest rozwój otyłości (88% ze zdiagnozowaną cukrzycą typu II stanowią osoby z nadwagą lub otyłością), w konsekwencji insulinooporność prowadzi do rozwoju cukrzycy. Kiedy już za późno na prewencję, a choroba została zdiagnozowana (w praktyce nie jest to oczywiste), pozostaje wybór między leczeniem farmakologicznym, niefarmakologicznym i łączonym. Leczenie farmakologiczne w rzeczywistości jest jedynie formą zapobiegania dalszemu rozwojowi cukrzycy i towarzyszącym jej powikłaniom. Niestety interwencja farmakologiczna nie prowadzi do usunięcia przyczyn choroby, czyli jej całkowitego wyleczenia. Leczenie niefarmakologiczne z kolei, wymaga...
Znaczenie aktywności fizycznej i edukacji żywieniowej w prewencji zaburzeń poznawczych w cukrzycy typu II
Rozwój cywilizacji, poprawa jakości życia, postęp nauk medycznych oraz wzrost kompetencji jednostek zajmujących się przywracaniem zdrowia utraconego, jaki obserwujemy w ostatnich dziesięcioleciach, przyczynił się do znacznego zwiększenia długości życia. Współczesna medycyna stawiana jest przed nowymi wyzwaniami pojawiającymi się wraz ze starzejącym się społeczeństwem, którego jedną z największych bolączek jest wzrost upośledzenia funkcji poznawczych i coraz bardziej nasilone występowanie chorób neurodegeneracyjnych. Brak świadomości własnego ciała i jego potrzeb, niewłaściwe przyzwyczajenia żywieniowe oraz brak zakrzewionej kultury fizycznej prowadzi do zaburzeń poznawczych w długotrwałym procesie utraty zdrowia.
