Terapia konsekwencji pozabezpiecznych stylów przywiązania, do jakich należą m.in. zaburzenia lękowe, powinna korespondować z trudnościami, jakich jednostka doświadczyła w kontakcie z opiekunem na początkowych etapach rozwoju osobniczego i na podstawie których stworzyła ona negatywny schemat własnego funkcjonowania w relacjach. W przypadku zaburzeń więzi lęk ma uspołeczniony charakter i dotyczy bezpośrednio relacji ze światem społecznym. Zatem podstawowymi obszarami budowania poczucia bezpieczeństwa u klienta będą:
- posiadane przez niego przekonania na temat bliskości, zaufania, akceptacji, a także schematy w obszarze własnej osoby, świata społecznego oraz relacji z nim;
- rozwijanie oraz podtrzymywanie poczucia bezpieczeństwa: praca z niekorzystnymi dla jednostki skojarzeniami, interpretacjami i schematami klienta;
- trening wyłapywania myśli katastroficznych oraz zniekształceń poznawczych wraz ze sposobami ich podważania i redukcji;
- kształtowanie bezpiecznej, stabilnej i pozytywnej samooceny klienta, jego obrazu własnej osoby oraz wykorzystywania własnych mocnych stron, zasobów osobistych oraz zewnętrznych, np. okazji do nawiązywania, podtrzymywania i wzmacniania relacji interpersonalnych.
Propozycje oddziaływań terapeutycznych stosowanych w terapii zaburzeń lękowych w nurcie poznawczo-behawioralnym:
- racjonalno-emotywna terapia A. Ellisa,
- poznawcza terapia A. Becka,
- metoda autoinstrukcji D. Meichenbauma,
- koncepcja D.M. Clarka, ...
Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się.
