Współczesna kultura psychologiczna jest w przeważającej większości przesiąknięta duchem antropocentryzmu. Oznacza to, że psychologia jako nauka, ale też psychoterapeuci, coachowie i trenerzy rozwoju osobistego mają tendencję do zajmowania się człowiekiem w oderwaniu od szerokiego kontekstu środowiskowego. Nawet jeśli istnieją tradycje nawiązujące do paradygmatu systemowego, to najczęściej zatrzymują się one na najbliższym społecznym otoczeniu (rodzina, grupa rówieśnicza, grupa zadaniowa) lub na rogatkach miasta. Człowiek i jego świat widziany jest w oderwaniu od oceanów, bagien, dżdżownic, wilków czy ściółki leśnej. To zaś podtrzymuje złudzenie, że jesteśmy niezależni od natury, że możemy ją bezkarnie eksploatować, a sami potrafimy osiągnąć pełnię szczęścia w sztucznym, technologicznym środowisku.
Wołanie o ekoterapię
Coraz częściej do gabinetów przychodzą osoby zgłaszające lęk i obniżenie nastroju związane ze stanem środowiska naturalnego. Reakcja na zagrożenie globalnym ociepleniem przybiera kształt stresu pretraumatycznego. Trauma się jeszcze nie wydarzyła, ale już jest przeżywana wraz z jej psychologicznymi konsekwencjami. Dlatego psychoterapia powinna adaptować się do potrzeb współczesnego świata i spróbować usłyszeć głos płaczącej Ziemi.
Badania naukowe, ale też nasze doświadczenie i intuicja wskazują, że nie jesteśmy w stanie funkcjonować w oderwaniu od przyrody. Przed nami zatem szczególne zadanie polegające na odkryciu głębokich związków, jakie łączą nas z całym żywym światem.
