dr; doktor psychologii, związany z Pracownią na rzecz Wszystkich Istot. Trener, aktywista ekologiczny. Autor książek i artykułów poświęconych relacji człowiek – przyroda, m.in.: Odkrywanie natury. Praktyka głębokiej ekologii, Jak kształtować postawy proekologiczne. Trening grupowy w edukacji ekologicznej czy Człowiek wobec natury. Psychologia ochrony przyrody. Członek redakcji miesięcznika „Dzikie Życie”; regularnie publikuje swoje eseje również w „Gazecie Wyborczej”.
Sercem grupy jest proces grupowy, sercem procesu grupowego są relacje, a sercem relacji są emocje. I jakkolwiek doświadczanie emocji w relacjach wydaje się być trudne, to właśnie w nich tkwi potencjał poprawy naszego funkcjonowania społecznego. Trening interpersonalny jako narzędzie pracy z emocjami w grupie podpowiada, jak to zrobić.
Wymyśliliśmy cywilizację, która coraz bardziej oddziela nas od przyrody. Jednocześnie kultura psychologiczna sprzyja ciągłej koncentracji na sobie. To sprawia, że zapominamy o naszych głębokich związkach z całym światem, z innymi istotami pozaludzkimi. A przyrody potrzebujemy przecież, by żyć w pełni. Zatem potrzebą chwili jest włączenie ekologicznego wymiaru do psychoterapii i do pracy w nurcie rozwoju osobistego.
Współczesna nauka stopniowo odkrywa to, co dla niemal wszystkich pierwotnych kultur było oczywistością: poszczególne elementy świata wzajemnie się przenikają i zależą od siebie. Człowiek nie jest tutaj wyjątkiem – jego przeżycie jest ściśle związane ze stanem, w jakim znajduje się środowisko naturalne. Dzisiaj, w dobie kryzysu środowiskowego, potrzebujemy powrotu do tego paradygmatu, gdyż jest on warunkiem zdrowej relacji człowieka ze sobą i z przyrodą. Potrzebujemy psychologii, która widzi człowieka w głębokim połączeniu z naturą.
