dr n. med. psycholog z wieloletnim doświadczeniem klinicznym (aktualnie jestem w trakcie IV roku specjalizacji z zakresu psychologii klinicznej i neuropsychologii), certyfikowany psychoterapeuta poznawczo-behawioralny (certyfikat nr 640, PTTPB), specjalista psychoterapii klinicznej dzieci i młodzieży, wykładowca, interwent kryzysowy. Ukończyłam również wielogodzinne szkolenia z zakresu terapii schematów oraz terapii akceptacji i zaangażowania i inne szkolenia czy studia podyplomowe. Bardzo doceniam przywilej, jaki daje mi moja praca, np. „wyjątkową możliwość zaglądania głęboko w serca innych ludzi i pomaganie im w skontaktowaniu się z tymi leczącymi miejscami wewnątrz nich”. Moja psychologia i psychoterapia jest bardzo osobista i pełna pasji. Pracuję z osobami dorosłymi, dziećmi i młodzieżą, parami. Zajmuję się psychoterapią, wsparciem psychologicznym, a także diagnozą funkcjonowania intelektualnego, poznawczego. Moja psychoterapia jest indywidualna, prowadzona głównie w nurcie poznawczo-behawioralnym (opiera się na metodach o udowodnionej skuteczności). Bliskie jest mi również tzw. podejście III fali CBT, tj. terapii schematów, pracy z trybami i terapii akceptacji i zaangażowania. Prywatnie jestem miłośniczką lasu, gór, bliskie jest mi podejście Rodzicielstwa opartego na bliskości.
Problem przemocy wciąż nie traci na aktualności. Przemoc to zjawisko wszechobecne i wielowymiarowe. Występuje w różnych środowiskach i różnych sferach życia. We współczesnym świecie jest coraz bardziej widoczna i niepokojąco narasta (Jedlecka, 2017). Przemoc może wystąpić w każdej relacji, a jej doświadczenie powoduje wiele negatywnych konsekwencji, np. w postaci wystąpienia problemów emocjonalnych lub zaburzeń psychicznych. Szczególną grupą osób narażonych na przemoc są dzieci, stąd w artykule zjawisko przemocy zostanie omówione w kontekście wieku dziecięcego.
Kryzys wydaje się nieuniknionym elementem ludzkiego życia (Kubacka-Jasiecka 2010). Krytyczne wydarzenia wymuszają zmiany w dotychczasowym funkcjonowaniu osobistym, rodzinnym, w życiu społecznym, w stosunku do świata i własnej osoby. Wydarzenia te, oceniane negatywnie jako szczególnie trudne doświadczenia, często przekraczają możliwości samodzielnego poradzenia sobie.
