Praca terapeutyczna z dzieckiem, którego rodzic cierpi na zaburzenia osobowości

Studium przypadku

Zaburzenia osobowości są trwałymi wzorcami niefunkcjonalnego postępowania. Występowanie w populacji szacuje się między 5% a 15% (Samuels, 2011). U osób dotkniętych tym problem obserwuje się długotrwałe, nieelastyczne i nieprzystosowawcze wzorce.

Wpływa to na sposób myślenia tych osób, reakcje emocjonalne, stosunki międzyludzkie i panowanie nad impulsami. Postępowanie tych jednostek często jest sprzeczne z oczekiwaniami kulturowymi. Powoduje to cierpienie osób zaburzonych i ich bliskich. Zakłóca to również ich społeczne i zawodowe funkcjonowanie (Seligman, 1984).

Wpływ zaburzeń osobowości u rodziców na potomstwo

Rodzice z zaburzeniami osobowości rzutują na rozwój dzieci na kilka sposobów. Po pierwsze oddziałują negatywnie na emocjonalność oraz na regulację emocjonalną dziecka, której wytworzenie się jest utrudnione przez brak tej umiejętności u samego rodzica (Gratz i in., 2014; 
za: Steinsbekk i in., 2019). Po drugie opiekunom zazwyczaj brakuje umiejętności rodzicielskich, może to dotyczyć na przykład stabilności i przewidywalności rodzica. Wreszcie dzieci tych rodziców nieraz są wystawiane na konflikty interpersonalne i rodzinne (Whisman i Schonbrun, 2009; South i in., 2008; za: Steinsbekk i in., 2019). Wykazano, że zaburzenia osobowości u rodziców wiążą się z wieloma trudnościami wychowawczymi. Tacy opiekunowie często wykazują się zaborczością, niespójną dyscypliną, mają ubogie umiejętności komunikacyjne oraz rzadko wyrażają pochwały i zachęty względem potomstwa. To wszystko może wiązać się z problematycznymi zachowaniami wśród tych dzieci (Johnson, 2014).

Wpływ zaburzeń osobowości rodziców na dzieci można obserwować już od najmłodszych lat

Newman i wsp. (2007; za: Stepp i in., 2011) odkryli, że niemowlęta matek z zaburzeniami osobowości w wieku od 3 do 36 miesięcy były mniej uważne i mniej zainteresowane interakcjami z matką podczas swobodnej zabawy w porównaniu z niemowlętami zdrowych matek z grupy kontrolnej. Autorzy spekulują, że może to prowadzić do unikających wzorców interakcji między dziećmi a ich matkami. Jak wygląda wpływ zaburzeń osobowości u rodziców na dzieci w wieku przedszkolnym? Macfie i Swann (2009; za: Stepp i in., 2011) badały relacje przywiązania matka – dziecko u dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym (4–7 lat). Użyto materiałów mających wywoływać reakcje dotyczące relacji przywiązania w różnych stresujących s...

Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.

Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się.

Przypisy