prof. dr hab.; psycholog i seksuolog kliniczny, prawnik, superwizor PTS – pracownik naukowy Instytutu Psychologii Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu, kierownik Zakładu Seksuologii Społecznej i Klinicznej oraz Podyplomowych Studiów: Seksuologia Kliniczna Opiniowanie-Edukacja-Terapia działających od 2003 r. przy Instytucie Psychologii UAM w Poznaniu, wiceprezes Polskiego Towarzystwa Seksuologicznego, biegły sądowy.
Niniejszy artykuł jest autorską refleksją na temat zmieniającej się perspektywy eksplorowania zagadnień dotyczących wykorzystania seksualnego dziecka oraz jego konsekwencji. Zagadnienia te zostały ułożone w porządku historycznym, odzwierciedlającym kolejne fazy poznawania przedmiotowego zjawiska wraz ze wzrastającą złożonością jego ujmowania.
W ostatnim czasie do gabinetów terapeutycznych coraz częściej trafiają osoby nieheteroseksualne i pary jednopłciowe. Z analiz prowadzonych w Stanach Zjednoczonych wynika, że prawie 100% terapeutów spotkało się w swojej praktyce z klientem nieheteroseksualnym, a kilkanaście procent przyjmuje pacjentów LGB (lesbijki, geje, osoby biseksualne) w długotrwałej terapii. Artykuł przedstawia specyfikę funkcjonowania par jednopłciowych oraz najważniejsze zagadnienia, na jakie warto zwrócić uwagę w pracy z osobami LGB.
W praktyce klinicznej coraz częściej można spotkać młodych ludzi doświadczających niepewności w związku z tożsamością płciową. Powszechność tego zjawiska jest powiązana z dostępnością pomocy psychologicznej, większym stopniem otwartości w dyskusji dotyczącej seksualności młodzieży oraz z coraz lepszym rozumieniem nastolatków. Innym czynnikiem wpływającym na częstotliwość zjawiska może być rozwój internetu, a tym samym możliwość komunikowania się osób transpłciowych na skalę międzynarodową (Rzeczkowski, 2014) oraz poszukiwania pomocy w tym zakresie.
