Autor: Magdalena Pytel-Kania
Psycholog, pedagog specjalny (absolwentka Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu) i certyfikowana psychoterapeutka poznawczo-behawioralna PTTPB (nr 877), absolwentka Szkoły Psychoterapii Poznawczo-Behawioralnej Uniwersytetu SWPS pod kierownictwem dr Agnieszki Popiel i dr Ewy Pragłowskiej. Członek Polskiego Towarzystwa Terapii Poznawczej i Behawioralnej (PTTPB).
Termin agorafobia początkowo rozumiany był jako lęk przed otwartą przestrzenią. Obecnie agorafobia oznacza lęk przed przebywaniem w miejscach, w których utrudniona byłaby natychmiastowa ucieczka do bezpiecznego miejsca, za które klient zwykle uznaje swój dom.
W obecnych czasach do gabinetów terapeutycznych coraz częściej zgłaszają się klienci z zaburzeniami osobowości z pogranicza. Zaburzenie osobowości z pogranicza związane jest z: trudnościami w kontrolowaniu emocji oraz zachowań, trudnościami w obszarze kontaktów społecznych, odczuwanym lękiem przed odrzuceniem, podejmowaniem ryzykownych zachowań, a także ryzykiem prób samobójczych. Tradycyjne metody pracy terapeutycznej często okazują się niewystarczające w przypadku tej grupy klientów.
Pandemia koronawirusa wpłynęła znacząco na zdrowie psychiczne młodzieży i osób dorosłych. Do gabinetów psychoterapeutów znacznie częściej zaczęli zgłaszać się klienci z objawami lękowymi. Nasilenie problemów emocjonalnych i lękowych było zauważalne również u klientów przebywających od dłuższego czasu w terapii. Czynniki takie jak: przedłużające się poczucie zagrożenia, intensywna ekspozycja na stres oraz brak poczucia stabilizacji sytuacji życiowej wywołane COVID-19 wpływały między innymi na nasilenie lęku o zdrowie oraz lęku uogólnionego. U osób z fobią społeczną stan związany z izolacją społeczną nasilił reakcję unikania kontaktów społecznych.