Autor: Wiktoria Dróżka
Socjolożka, psycholożka, psychoterapeutka w nurcie systemowym. Pracuje z młodzieżą, dorosłymi, parami, rodzinami. Rozwija miejsce pomocy psychoterapuetycznej "Sztuka Psychoterapii" i zdobywa doświadczenie w jednym z warszawskich szpitali psychiatrycznych na oddziale dla dzieci i młodzieży.
O przemocy i zaniedbaniach dziecko rzadko mówi otwarcie, ochoczo i na pierwszych spotkaniach. Najchętniej nie mówiłoby nikomu o tym, co się stało. Jeśli już komunikuje swoją krzywdę, to nieoficjalnymi sygnałami – reakcjami emocjonalnymi, fizycznymi, zachowaniami, ale też brakiem znaków. Terapeuci stają przed trudnym zadaniem odczytania pełnego i właściwego obrazu traumy, ale też dopasowania formy pomocy do skrzywdzonego dziecka.
Dlaczego moja mama mnie nie pokochała? – to pytanie nurtuje dziecko, które doświadczyło nieobecności rodzica. To pytanie, ale też obraz opuszczającego rodzica wpisują się w świat wewnętrzny dziecka i pozostają z nim do końca życia. Osoby te zmagają się z RAD, choć rzadko o tym wiedzą.