W ciągu ostatnich 20 lat obserwuje się coraz częstsze występowanie zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego nie tylko u dorosłych, ale przede wszystkim u dzieci (Nardone, Portelli, 2013). Psychiatria definiuje je jako niepohamowaną potrzebę kontrolowania rzeczywistości, która wyraża się w serii rytualnych działań i myśli, a ich nadmierne powtarzanie ma funkcję uspokajającą, daje poczucie kontroli nad tym, co się może zdarzyć, naprawia skutki tego, co się już stało, ale tylko do czasu. Potem to błędne rozwiązanie potęguje problem DSM-5